Skikini

We zitten de Olympische Spelen te kijken op onze kamer in het eigenlijk wel luxe budgethotel. Het is de ski-afdaling voor vrouwen. We zien een race van een vrouw die onze bewondering oogst. Ze gaat hard, heel erg hard. Soms slaat ze wat meters op de sneeuw over door enkele tientallen meters te vliegen. Na de finish valt ze van vreugde op de sneeuw. Ze heeft de snelste tijd van dat moment gereden. De slowmotion beelden blijven doorgaan. Dit komt ook doordat haar concurrentie valt. Sommigen knullig (Frankrijk), anderen hard (Zweden, me dunkt).
We zitten hier met z’n drieën zo eens naar te kijken en we zijne eerlijk gezegd niet alleen onder de indruk van de sportieve en acrobatische kwaliteiten van de dames. Mevrouw Vonn heeft zo’n strak skipak aan, wat eigenlijk vrij weinig verhuld.
‘Waarom doen ze dit niet naakt? Of in bikini?’.
‘Wel goed voor de kijkcijfers.’
‘Vrouwonterend, dan zijn sportieve prestaties in eens van ondergeschikt belang.’
‘Je hoort de geëmancipeerde dames al piepen.’
‘Ja, maar het zou toch mooi zijn.’
Met die gedachte zijn we maar wat anders gaan doen. Racen, bloggen, foto’s of film kijken. Iets met een beeldscherm. Dat sowieso. Het is net een journalistiek crisiscentrum met allemaal schermen. Als we over die schermen heen kijken hebben we wel erg veel pret met elkander. Een stel kerels bij elkaar blijft toch wel een enorm verschil dan medereisleiding en een stel deelnemers. Het is zo ontspannen, alles regelt zichzelf en een overleg duurt hooguit 20 seconden. Dan kan iedereen zich er nog steeds erg goed in vinden. Ik blijf me verbazen.
Verbazen doe ik ook als ik in de ochtend de lift naar de hoogste piste pak. Het dal station is gehuld in mist. Het is grauw. Niet echt koud meer. In het dal dooit het. In de lift installeer ik me: oordopjes in, polsbescherming om, handschoenen goed, goede bril op en gaan. Dan komt de lift boven de wolken uit. Net als gisteren voelt het alsof je boven de wolken vliegt in een vliegtuig. Er zijn veel mensen die deze plek weten te vinden en waarderen. Het is alleen de eerste honderd meter van de piste zo zonnig. Mensen zitten in de zon te genieten, maken foto’s en blijven nog even hangen. Mensen zonnen! Kan je het je voorstellen na weken van grijs/wit weer in Nederland. Je ziet de zon! Natuurlijk geniet je daarvan!

Maak je medepisteberijder gelukkig/vrolijk/opgewonden/jaloers* en probeer te zonnen in een skikini. Deze uitvinding moet nog gedaan worden, maar zie het voor je als een bikini voor in de sneeuw. Natuurlijk is een bikini in de sneeuw niet het meest warme wat je je kunt voorstellen, dus er moet meer bedekt worden. Het zal wellicht een professioneel Olympisch pak worden. Dit is ook fijn als je valt. Want het is natuurlijk niet alleen voor het uitzicht, er moet ook geskied worden.
In het verleden heb ik wel eens ansichtkaarten gezien met daarop dames die in bikini in de meest foute jaren ’80 kleuren de piste afsuizen met in hun rechterhand een blad met pullen bier (ergens moet er getruckt zijn met die foto). Die afbeelding is inspiratie geweest voor dit idee. Het strookt mooi met de gedachte waarmee wij gisteren naar de Olympische sporters hebben gekeken.
Eigenlijk zijn er maar weinig die echt baat hebben bij dit idee, dus zal het een vroege dood sterven. Waarom er dan toch over nadenken en er een blog aan wijden? Omdat het kan!
Een alternatief voor deze uitvinding is overigens de Biskini. Dit is een bikini, maar dan gemaakt van bisquit, voor mensen die iets nieuws willen op het gebied van eetbaar ondergoed en ook niet voor op de piste. Kijk uit! Dit is wel breekbaar. Op de piste zal het wat zacht worden, zoals een bisquitje dat je in de thee doopt. Doe er je voordeel mee.
Mocht je desondanks deze uitvindingen ergens tegen komen, dan weet je nu wie er vandaag patent hadden moeten aanvragen.