dinsdag 20 juli 2010

Nieuwe plannen: een nieuw weblog. Micheldevalk.gaatverweg.nl!

Er zijn mensen die dit lezen. Het is in de tussentijd gebleken dat ik deze stukjes niet alleen voor mezelf schrijf. Veel mensen lezen het en beleven er plezier aan. Ik zeg: spread the word!! Hoe meer mensen het lezen, des te leuker vind ik het.

Maar nu. Op reis worden er foto's gemaakt. Er zijn meer functies nodig. Blogspot kan mij die niet bieden op de manier waarop ik het wil. Ik maak de overstap naar een concurrent: WordPress.

Vanaf morgen. Vanaf mijn vertrek naar China en misschien wel eerder, ben ik te volgen op http://micheldevalk.gaatverweg.nl.

Zegt het voort! Tot snel!

Bohemian Rapsody, Oudjaarsavond, een moment om terug te blikken

Hoe vaak wordt er niet teruggeblikt op Oudjaarsavond. Waar ik dit jaar stond te hossen in de Dampfkessel in Flachau, zaten velen onder begeleiding van een gezellig oer-Hollands televisieprogramma of cabaretier terug te kijken op het jaar dat op het punt stond afgesloten te worden. Zelf doe ik dat altijd aan het einde van het schooljaar/collegejaar. Zo lang ik in het onderwijs blijf ik dat doen. Dat is namelijk het moment om terug te kijken op een jaar dat in september begon. Wat je in juli en augustus doet, dat maakt eigenlijk weinig uit. Zeker als je Vinea draait. Dan kijk je eind augustus terug op een doldwaze zomer en kan het nieuwe schooljaar weer beginnen.
Wat een jaar was dit. Dit was het jaar waarin ik mijn pols brak. Bijna vergeten. Het jaar waarin ik na veel mopperen, heel veel mopperen en nog meer zeuren mijn eerste mentoraat kreeg. Het jaar begon in grote onvrede. Het jaar ervoor was zuur geëindigd en het nieuwe zou ondanks een flinke uitbreiding van mijn baan op dezelfde manier doorgaan. Hier moest iets gebeuren, dit kon niet langer. Hoe pak je dit aan? Je neemt een nieuwe zorgverzekeraar, die voor 4 euro in de maand heel erg veel meer vergoed en gaat eens flink shoppen bij haptotherapeuten, biotherapeuten, een psychotherapeut en nog veel meer fratsen. Je bouwt een warme band op met de apotheek en huisarts en neemt een deel van je zorg voor eigen rekening. Langzaam groei je dan naar het moment waarop je denkt: ‘nope, dit gaat echt niet verder zo, ik ben er eens weg van, ajuus’.
‘Wat dan wel?’ dat wordt de grote vraag. Die vraag behoeft nog geen eindpunt. Zoals een wijs man/vrouw mij recentelijk influisterde: ‘geluk is geen eindpunt, maar een richting, een weg waarop je loopt’. Het was een DJ die het zei, hij wilde eenlading dooddoeners noemen. Deze blijkt nu echter redelijk relevant, dus ik gooi ‘m er gewoon.
Het was het jaar waarin ik steeds beter ben gaan lesgeven door de lat lager in plaats van hoger te leggen. Het jaar waarin ik echt plezier beleefde aan het contact met leerlingen. Het jaar waarin ik meer afstand tot de leerlingen ervaar, maar ze desondanks wel aan me weet te binden. Het jaar, vooral, waarin alles om school draaide. Ik heb het gevoel gehad totaal geen privé leven te hebben. Alles wat ik thuis mee maakte, wist men op school. Of leerlingen of collega’s waren altijd op de hoogte. Breda stond voor mij bijna gelijk aan school, behalve bij mijn roeimaatje thuis. Erg gemengde gevoelens dus. Het ging steeds beter, als docent. Het sporten, sociale contacten en ontspanning blijven op een te laag niveau. Dit was het jaar waarin ik ervoor heb gekozen even lekker alleen maar voor mezelf bezig te zijn. Ik ga mij aan mezelf overlaten. We gaan eens kijken wat ik er van bak in Australië. Gelukkig eerst even een generale repetitie.
Hoor ik daar het einde van Bohemian Rapsody? Ja hoor! Een gong... Gelukkig Nieuwjaar voor iedereen die ook in schooljaren denkt!

De afscheidstournee

Het voelt als een soort van afscheidstournee. De laatste weken op het Newman gingen als een malle voorbij. Wat ging dat snel zeg. Het begon eigenlijk de week voor de week voor de proefwerkweek. Sindsdien had ik veel met mensen afgesproken. Elke avond was ik wel ergens te vinden, zowel binnen, maar vooral buiten Breda. Ik zie in korte tijd Arnhem, Amersfoort, Utrecht (frequent), Nieuwegein, Nijmegen, Zeist, Maastricht, Amsterdam en Rotterdam. De Daihatsu maakt bovengemiddeld veel kilometers en geeft er nu ook langzaam de brui aan. Wie weet wat ik moet doen tegen een 16 jaar oude Japanner die inhoudt? Hij gaat naar het mannetje in Austerlitz, die weet er raad mee.
Dan is het in eens CP-weekend van Vinea. Sindsdien is het echt allemaal heel snel gegaan. Het weekend zorgde voor een enorme afleiding van al het andere waar ik mee bezig was. Op de plaats waar ik dit schrijf, had een sprookje geschreven kunnen worden. Een sprookje voor drie weken, dat was aanvankelijk de bedoeling. Het lastige van sprookjes is echter dat ze eindigen met ‘nog lang en gelukkig’. Drie weken is niet lang, dus we kijken even hoe het de zomer door gaat.
In de tussentijd neem ik afscheid. Eerst van leerlingen, vervolgens van vrienden en collega’s. Het vergaat me wisselend. Afscheid nemen leer je bij Vinea. Je weet dat er een einde komt aan het contact dat je met mensen hebt. Niet bij iedereen is het moeilijk om afscheid te nemen. Het hoort er gewoon bij. Ik heb er bijna een jaar naar uitgekeken, dus als het dan zo ver is, valt het niet zo zwaar.
Bij vrienden is het echter moeilijk. Ik heb de mazzel dat ik soms grapjes kan maken, zodat ik met een grapje weg kan fietsen. Bij een afscheid kan je niet alles wat je voelt voor iemand in dat moment proppen. Dat is wat je het liefste wilt: dat de ander goed weet wat je voor hem of haar voelt. Woorden schieten tekort en andere manieren van contact zijn ongemakkelijk, ongepast of leiden er toe dat er flink gehuild wordt. Mijn hoofd is niet leuk om naar te kijken als er tranen uit komen, dus dat moment ga je dan maar even uit de weg.
Ik heb er maanden lang naar uit gekeken. Het is spannend en ik wist ook dat het eng ging worden. Je staat er pas bij stil op het moment dat je aan het inpakken bent. Vanmorgen pas realiseerde ik me hoe lang ik weg ga en hoe ver. En ik besefte me hoe lastig het is om mensen te bereiken als je zo ver weg bent. Het is echt een soort van eindig. Nee, leuk is het afscheid nemen niet. Hoe stoer je ook denkt te zijn en hoe vaak ik het ook gedaan heb bij Vinea, het is in sommige gevallen echt verrot. Degenen over wie dit gaat, weten dat ik hen erg ga missen.
Desondanks mag dat de pret niet drukken. Ik ga naar China! Met twee goede vrienden en een reisleidster die ik nog ken van mijn begindagen bij Vinea. Je weet wel, toen de lucht nog schoon was en sex vies. Toen men nog met guldens betaalde en ik net eindexamen had gedaan. Dit wordt een top reis! Dit wordt de ervaring van mijn leven. Maar wat te denken van Australië? Als ik daar in september naartoe ga. Er is een plannetje in de week gelegd om het enorm te maken. Wellicht is het bepalend voor de rest van mijn leven. Ik ga even een paar maanden flink genieten. Dat is het primaire doel en het belangrijkste wat mij tot april te doen staat.
Spannende gebeurtenissen zijn te volgen via Http://micheldevalk.gaatverweg.nl. Daarop staan de verhalen, foto’s en verwijzingen naar grotere hoeveelheden foto’s. Het wordt top jongens! Lees maar!

vrijdag 9 juli 2010

een verboden dag in de Efteling

Het mocht helemaal niet, wat ik nu aan het doen ben.
'wat gaan we met de klas voor leuks doen?', vroeg ik mijn mentorklas.
'de Efteling!!!', riep men in koor. Goed. Ik regel dat, want met een groep schoolkinderen is het lekker goedkoop en de leerlingen hebben een leuk samen zijn nodig. Nu ik dit schrijf, bedenk ik me dat dit ook de perfecte dag is voor pesterijen, misverstanden en andere dingen die slecht kunnen zijn voor de sfeer van een klas, maar de opzet is positief.
In mijn enthousiasme vertel ik het mijn collega en afdelingsleider.
'Dat kan helemaal niet', is zijn reactie. 'We hebben op school afgesproken om ouders niet op extra kosten te jagen.'
Dit communiceer ik aan de klas.
'Dan regelen we het gewoon zelf.' was hun reactie. We hadden een feestcommissie voor picnic, paasontbijt en dergelijken. Mijn rol werd gereduceerd tot begeleider. Vervoer moesten ze zelf regelen en dat was het. Ik zat er over in de rats. Heeft iedereen vervoer en hoe hard zullen de ouders zeggen dat het prut geregeld is. Dat klopt namelijk. Het mag officieel niet.
Uiteindelijk zijn we er. 9 juli 2010. Om 10.00 uur hebben we afgesproken bij de ingang. De leerlingen wachten geduldig. Het is druk bij de ingang en het gaat langzaam. De leerlingen beginnen te zeuren dat het lang duurt. En dat klopt.
Eenmaal binnen trekt iedereen zijn of haar eigen plan. De klas valt uiteen in de groepen die ik gewend ben uit de klas. Er zijn twee of drie meisjes groepen en een groepje jongens. De rest van de dag zie ik sommigen niet meer terug. Ik mag meelopen met de meest rustige leerlingen van de klas die het ook nog leuk lijken te vinden dat ik met hen meeloop.
Om goed wakker te worden, beginnen we met het schommelschip. Deze attractie is jaren geleden al verkozen tot meest enge attractie van het park. Die achtbanen doen me niet zo veel, zeker niet sinds ik motorrij. Ooit een motorrijder met zulke beugels over zijn schouders gezien trouwens? Op een verkreukelde BMW C1 na dan. Het is wel even nodig. Veel heb ik die nacht niet geslapen, dus even goed wakker worden kan geen kwaad. Daarna slenteren we het park door. Langs de pyranja, die goed bevalt met het weer van vandaag: 31 graden. Hmmm. Heerlijk.
Nog iets wat verboden is: ik loop in mijn korte broek en op slippers bij mijn leerlingen in de rol van docent. Laat ze dat op school niet horen, dan krijg ik met terugwerkende kracht billenkoek. Maar met dit weer ga ik niet buiten lopen in een gekunsteld setje, omdat leerlingen onthouden moeten worden van mijn bovengemiddeld gespierde kuiten en harige eelterige voeten met de wonden van blaren van het skeeleren daarop. Goed verhaal dit. Lekker fris.
We verzamelen even voor de lunch, maar sommige groepen staan in lange rijen. Die zie ik dus niet. De lunch duurt kort. De leerlingen genieten even van de rust en het samenzijn, maar vrij vlot daarna willen de eersten alweer aan het werk in het park. Ze willen weer de Bobslee in. Dit is voor mij het teken om het beste moment van de dag te beleven: even alleen door het sprookjesbos. Ik dacht dat je dat wel even zou doen in de tijd van de rij van de Bobslee plus ride. Eenmaal de eerste sprookjesbabe, Doornroosje, aangekomen, wist ik dat dit even ging duren. Dit is gewoon ‘the works’!
Met het sprookjesbos onderscheid de Efteling zich van elk ader pretpark in Nederland, Europa en misschien wel van de hele wereld. Het gaat helemaal niet om de achtbanen. Die kan je ook op een industrieterrein in de Flevopolder, in de buurt van Biddinghuizen, neerzetten. Het is de magie van het bos waarin de Efteling ontstaan is. Overal klinken muziekjes, maar goede muziekjes, geen dreunende beats. Tenzij het noodzakelijk is voor de sfeer. De Efteling draait nog steeds om het sprookjesbos. De verwondering van haar bezoekers is prachtig. Overal zie je elke keer wat anders. Als dat niet zo is, dan heb je nostalgische gevoelens die je overmeesteren. Je bedenkt je hoe het voor jou de eerste keer was dat je met je ouders in het sprookjesbos was. Hoe je hebt gekrijst bij Langnek. Ik zie mijn vader al voor me, die met mij in de buggy aan komt lopen. Hoe hoger dat hoofd van Langnek ging, des te harder huilde ik. Wat is er dan leuker om daarmee te spelen? Je zoontje gebruiken als sirene die jij kunt sturen door de buggy richting die pop te sturen, of er juist van af. Je kunt jezelf er gemakkelijk een half uurtje mee zoet houden. Totdat de passagier van de buggy uitgeput is van het krijsen op zoveel verschillende toonhoogten met dat volume. Desondanks zie ik het ook al voor me hoe mijn pa als opa van mijn kinderen de grootste lol heeft met ze als hij ze mee neemt. Ik kinderen? Ik weet van niets.
Ik geniet ruim een uur van de magie van het sprookjesbos. Ik vraag aan die kerel tussen die twee torens met zijn mat: ‘Hee, kom je vaak hier?’ (fakir). Ik herken Paul de Leeuw in het praatje dat voor het dansje van de Indische waterlelies zit en luister even naar twee pratende bomen. Heerlijk. Het kan gewoon in het sprookjesbos. Ik moest maar eens op zoek naar mijn leerlingen.
Die leerlingen hangen ergens rond. Ik vind ze en ga vogelrok en Carnaval Festival in. Weg rijen. Niets te herkennen van drukte. In de tussentijd heb ik wel trek gekregen en de hele dag al een enorme behoefte aan koffie. We lopen langs een poffertjestent en dit wordt het absolute hoogtepunt van de dag. Ik vraag of ze lactosevrije poffertjes maken. En jawel! Geen gluten, geen lactose! De bom. Doe mij die maar! Met een bak koffie. Met 30 graden. Ik word er heel blij van. De dames gaan in de droomvlucht en ik zit daar heerlijk te ontspannen en het begin van dit verhaal te typen. Ik bedenk me de taktiek voor de Efteling. De hele dag heb je om sfeer te proeven. Ga op een grasveld picnicken, op een terras zitten, slenter door het sprookjesbos en het land van Laaf. Doe alle rustige dingen eerst. Zo rond een uur of vijf ga je eens wat wilde dingen opzoeken: pythontje hier, vogelrokje daar, pyranja zus en Vliegende Hollander zo. Geen rijen en gaan. Wat een park is dit! Ik ga zeker niet weer 7 jaar wachter voor ik er weer naartoe ga. Die prijs boeit niet. Wat een dag maak je mee.
1 punt van kritiek: ik heb geen idee hoe de klas het gevonden heeft. Het is een belabberd klassenuitje. Totaal geen groepsvormende praktijk.