zondag 27 juni 2010

De supriseshow echt meemaken! Met BBQ en toplocatie!

Aan het einde van het schooljaar breekt de tijd aan van de eindbijeenkomsten. Er wordt getoost op een geslaagd jaar. Er wordt teruggeblikt en vooruit gekeken. Zo ook bij de sectie aardrijkskunde bij ons op school. Ik ga weg en dat moet gevierd worden. Het klinkt ingewikkeld of lullig, maar eigenlijk was deze bijeenkomst om te vieren dat mijn eerste echte grote mensenbaan ondanks wat strubbelingen en ‘a bumpy ride’ eigenlijk best goed was gegaan. Dit neemt echter niet weg dat ik de noodzaak nog steeds zie om Breda en het Newman te verlaten om te reizen, mooie dingen te zien en mee te maken en om even de afstand te nemen om te kijken wat ik wil, kan en doe.
In dit jaargetijde spreek draait een etentje snel uit op een BBQ. En dat is fijn. Waar kan dat beter dan bij mijn collega in Effen (Breda-zuid). Die heeft een mooi vrijstaand huis met grote tuin langs de A16 richting Frankrijk (je ruikt de vakantie als je daar in de tuin zit). Het zou een bijeenkomst worden met mijn 3 vakgroep genoten. Er werd alleen wel wat gespannen gedaan. Ook mijn collega van Nederlands drukte mij op het hart dat ik wel moest komen.
Twee weken lang heb ik het vermoeden gehad dat zij dus ook zou komen. Met haar zouden wel meer mensen van buiten de sectie aanschuiven bij ons sectie overleg. Dat dacht ik. Hartstikke leuk natuurlijk! Eigenlijk durfde ik er niet eens van te dromen dat men dat voor mij zou doen.
Vrijdag spring ik na het douchen snel onder de douche en op de fiets. Deze handelingen volgens elkaar niet zo snel op dat ik nog naakt druipend op mijn fiets zit, maar veel tijd zit er niet tussen. Bij haar huis aangekomen zie ik de auto’s van mijn collega’s van Muziek en Duits.
Wat leuk! Denk ik hard. Ze komen dus echt voor mij!
In de tuin kan ik een verlegen glimlach dan ook maar moeilijk onderdrukken. Ik weet niet wat ik moet zeggen en ga zitten. Wat voel ik me ongemakkelijk!
Twee jaar lang heb ik op school lopen worstelen. Voornamelijk met mezelf, maar ook met leerlingen, collega’s, het onderwijs, mijn lessen en vooral Breda. Ik heb me erg negatief uitgelaten over zaken die anderen aan het hart gaan. Dit deed ik niet om te kwetsen, maar uit verdriet. Omdat ik niet de energie had, de drive en de motivatie die ik van mezelf gewend was. Ondanks dat hebben mensen me dus wel degelijk opgemerkt als een fijne collega. Ze hebben door mijn gemopper en gechagrijn heen kunnen kijken en zien de collega die ik al die tijd voor ze heb willen zijn, niet dacht te kunnen zijn en uiteindelijk toch wel was. Ze hebben speciaal voor mij dit etentje geregeld, om het me toch op het hart te drukken. Ik geniet er van, word emotioneel en laat alles over me heen komen en geniet. Ik ben ze ontzettend dankbaar en ik zal het nooit vergeten. Het maakt me even niet uit dat ik me geen houding weet te geven.
Het is echt geweldig. Ik zit in een tuinstoel in de kring me te verwonderen. Er wordt gevraagd wie ik verwacht dat nog komen. Collega’s van geschiedenis, wiskunde en Nederlands hadden al wat door laten schemeren. Maar dan verder: LO, scheikunde, the Vlem en zelfs de afdelingsleider komen!
Ik voel me alsof ik in de Supriseshow van Henny Huisman zit. Naamtechnisch scheelt het zeker niet weinig, want mijn collega heeft het mooi geregeld. Er is heel lekker eten gemaakt. We krijgen uitgelegd hoe Bob de Bouwer in 5 minuten een barbecue aan krijgt met een verfstripper. Het is gezellig en eigenlijk is de hele bijeenkomst, de aanwezigheid van mijn fijnste collega’s, het mooiste cadeau dat iemand kan krijgen. Ik wil deze avond nooit meer vergeten! Jullie zijn allemaal toppers!

maandag 21 juni 2010

Een auto kopen in Austerlitz

De eerste keer dat ik er naartoe fietste kan ik me nog erg goed herinneren. Vraag me niet waarom, het is namelijk geen gebeurtenis of plek die je leven doet veranderen. Dat denk je, maar in de tussentijd is er voor mij best wat vreugde uit het dorpje gekomen. Ik weet nog, dat toen ik op de fiets zat, als vwo 4 leerlingen op weg naar een brugklasfeest van de brugklas waar ik BrugKlasKlasseLeerling (BKKL) van was. Ik dacht: ‘het is net het Smurfendorp’. Het ligt diep verscholen in het bos. Net als het Smurfendorp. Het is moeilijk te vinden voor grote mensen en mensen die er niet vandaan komen. Net als het Smurfendorp. Dit werd mijn eerste keer dat ik in mijn eentje door Driebergen fietste om in Austerlitz te komen. Natuurlijk was ik er al eerder geweest, naar de speeltuin bij de piramide van Austerlitz met papa en mama, maar dit was mijn eerste keer alleen.
Het zou zeker niet de laatste keer worden. Jarenlang had ik niets in het dorpje te zoeken. Tot in 2002 mijn eerste auto, een rode Suzuki Swift uit 1986 (PR-33-YL) afgekeurd werd door een merkdealer alwaar ik ‘m naar de APK-keuring had gebracht. Een verdrietig gevoel maakte zich kort van mij meester, maar we moesten door. Op zoek naar iets anders. Omdat mijn zusje ook wel een auto kon gebruiken, zochten mijn ouders mee. Zo kwamen ze in Austerlitz. Daar stond mijn grijze Suzuki Swift 1.3 vijfdeurs. Langer, sneller en twee extra deuren, maar nog steeds een Swift. Mijn Swift. TL-09-XD. Wat een plezier gehad van die auto. Hij was niet duur en de beste man die hem verkocht verzorgde de auto perfect. Nooit was er iets aan mis. Tot dat de auto gewoon op was. In die jaren reed ik motor, dus had m’n wheels.


Mijn Swift

De Mazda die ik daar vervolgens kocht was een fijne auto, maar is nooit echt MIJN auto geworden. Zijn autoleven eindigde met een behoorlijke knal van links door een oranje Mercedes bestelbusje. Een beetje beschaamd ben ik teruggegaan naar Austerlitz.
‘Het spijt me dat ik die 323 uit 1998 in de poeier heb gereden, meneer’. Ik dacht het, wilde het bijna zeggen, maar deed het toch niet. Hij had nog wel wat staan. Voor 500 euro. Een keertje gesandwiched in de file. Voorop schade. Achterop schade. Trekhaak kwijt, slecht sluitende achterklep, maar nog makkelijk door de APK. Mijn Daihatsu Applause (HL-VL-68).
Deze zaterdag wordt echter bijzonder. Ik ga nu niet voor mezelf, maar voor een vriendin. We komen de bocht om en het is gelijk raak. De man heeft nauwelijks meer oude goedkope bakkies die ik leuk vind. Je moet even zoeken, dan staan ze er wel. Hij heeft nu meer klassiekers, youngtimers en leuk speelgoed. Schrijf even mee: we beginnen buiten met een Peugeot 306 Cabrio. Ontworpen door Pininfarina en een van de mooiste betaalbare cabrio’s van de jaren ’90. Alles electrisch. Mooi oranje. Bijna nieuw motorblok er in en helemaal netjes. Wat een wagen!! Daar word je toch blij van? Ik anders wel.


Een W124 van Mercedes

Dat staat er dan zo maar te staan. Naast een oude BMW 635 CSi of 7-serie en een E-klasse W124 van Mercedes-Benz. Helemaal in topconditie. Wat een wagens. Binnen wordt het nog leuker. Kent iemand die Honda Legend van Bassie en Adriaan nog? In het donkerrood met gele stippen en ‘wenkbrauwen’ op de opklapkoplampen. Hier staat er zo een. In het wit. Helemaal glad. Hard (dat betekent zonder roest) en helemaal in orde. Ontzettend vet!


De Honda Legend van Bassie en Adriaan

De verkoper is vriendelijk en verteld graag. Hij praat niet over de auto’s alsof het zijn eigen kinderen zouden zijn, maar de liefde voor zijn vak, voor de auto’s en voor het werk wat hij er in heeft zitten straalt van hem af. Voor de liefhebber een genot om naar te luisteren. De vakidioot op zijn praatstoel. Voor je het weet ben je anderhalf uur verder en weet je wat de auto mankeerde, waar de auto vandaan komt en wat hij waard is. 
Ik draai me om en zie: een Jaguar E-type. Helemaal origineel. Hij heeft wat werk nodig, maar het blijft een oogverblindende klassieker. Zoals de vriendin in kwestie zegt op het moment dat hij de V6 motor laat zien: ‘Leuk zeg, dat de hele voorkant voorover klapt en niet alleen de motorkap’. Daar gaat het toch niet om. Wat een wagen!


Een Jaguar E-type


Wat een dag is het. Allemaal mooie auto’s. Een kind in de snoepwinkel. Een pubermeisje bij de Backstreetboys aan het einde van de jaren ’90. Het was weer mooi in Austerlitz. Helaas. Hier staat toch niet de auto die we zoeken. Het aanbod in die klasse is door sloopregelingen bijzonder afgenomen. Zonde. We eindigen na een lange, maar fijne, ontspannen en zonnige dag, via een lunch bij het Doornse Gat bij een Peugeot 206 uit 1999. Geen butsje, krasje, kraakje of pingeltje te bespeuren. Een mooie, puntgave auto. Hier kunnen we niet omheen.


De aanwinst van de dag

dinsdag 15 juni 2010

Sex and the City 2; inhoudsloos als de Megafestatie, toch?

Om te beginnen een geschiedenisles voor allen die niet met het fenomeen bekend zijn: de Megafestatie. Aan het einde van het schooljaar was het zo ver. In de jaren ’90 was er de Megafestatie. Speciaal voor jou!! De jongeren, tieners, pubers, adolescenten. Iedereen die TMF keek, 538 luisterde, Hitkrant, Popfoto (later Fancy) of Webber (Fancy voor jongens) las, was van harte welkom op het terrein van de Jaarbeurs in Utrecht. Alle media, alle grote merken en alle instanties die te maken hadden met de doelgroep presenteerde zich zo goed mogelijk. De Koninklijke Marine had een stormbaan uitgestald. Er was een enorme achtbaan, gesponsord door Nike en een 3 meter hoge ‘ramp’ [wremp] van Roces om je inline-skate stunts te oefenen.
Maar dat was het ook. Na een uur liep je nog steeds te zoeken naar actie, naar avontuur en spektakel. In de tussentijd liep je al wel met vier plastictassen vol met ‘goodies’. Een gum van de SchoolCampus, een stapel stikkers van Radio 538 of Diesel Jeans. Het verrotte was: je moest nog betalen om binnen te komen ook!! Betalen voor reclame. Het was Google maar dan 180 graden omgedraaid. Nu zorgt reclame ervoor dat je gratis goede mailaccounts, online Office, foto’s uit de ruimte en nog veel meer hebt.
Het gevoel waarmee je over de Megafestatie liep, veroverde mij in de bioscoop. De eerste Sex and the City the movie ging nog wel. Het was als de serie. Het was een mooi portret van de levens van vier succesvolle uiterst decadente dames en een van de mooiste steden ter wereld (New York). Deze keer kijk ik naar de nieuwe Mercedes E-klasse cabrio, de nieuwe Maybach, het nieuwe vliegtuig van een Arabische vliegmaatschappij. Ik zie vervolgens een grote city-marketing campagne van Abu Dhabi.
Waar de film over gaat? Geen idee. Tussen alle sluipreclame door is er geen verhaal te herkennen. De dames waarvan eerder een aardig portret is gemaakt, hebben een rol die net zo veel inhoud heeft als de moeder van de Nutella reclames of als de dame die haar haar wast met Herbal Essences.
Op zoek naar inhoud zie je verschillen tussen de Amerikaanse en Arabische cultuur. Joh. Verschillen tussen man en vrouw worden in beeld gebracht, de taboe over sex in de Verenigde Arabische Emiraten. Je ziet een clinisch schone en eerlijke markt om schoenen en kruiden te kopen. Daar gaan we al. Dat is alweer city marketing. Plotseling is Carrie haar paspoort kwijt! Nee, wat een stress. Hier komt de spanning, denk je dan. Helaas. De marktkoopman heeft het netje voor haar achter gehouden.
De dames zijn uitermate decadent, verwend en zonder enig gevoel voor duurzaamheid, respect voor andere volken of mensen die het ietsje minder luxe hebben dan zij. Het is storend om naar te kijken. Het is vermoeiend om te zien hoe de dames op hun wenken bediend worden, problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen en lief doen wat de sponsors hen opgedragen heeft.
Met veel plezier bezoek ik bioscopen. Mijn smaak wat films wat betreft, is net als bij muziek. Het moet wel erg zoet, goedkoop of inhoudsloos zijn, voordat ik het niet leuk meer vind. Maar ik denk dat ik hem gezien heb. Wat? De slechtste grote film die ooit gemaakt is. Niet alleen door het acteerwerk, muziek, belichting of welke Oscar er ook maar uitgedeeld wordt, maar vooral door het asociale, verwende, decadente en respectloze karakter van het hele gebeuren.
Wie spreekt mij tegen? Overtuig mij van mijn ongelijk!!

maandag 14 juni 2010

Medeleven 2.0

De krachten op mijn sleutel worden te groot. Het speciale gereedschap waarmee ik mijn trapas wil bevrijden komt los van het afdekgebeuren. De sleutel houd ik nog in mijn hand. Mijn hand nadert met grote snelheid en nog meer lompe kracht mijn gezicht. De hand komt dichter en dichterbij. Onzacht raakt de sleutel, het gereedschap dat ik nog in mijn hand heb, mijn oog. Gelukkig net er naast, maar toch, bloeden deed het.
Wat versuft blijf ik achter.
‘Donders, dat afdekmechanisme is nog niet los...’ denk ik aanvankelijk.
‘Hmmm, dat ging best hard.’ is mijn tweede gedachte.
‘Hee, er hangt bloed aan mijn neus’, concludeer ik versuft. ‘Dat wordt weer een tijdje voor paal lopen’.
Je bedenkt je nogal wat als je jezelf net een blauw oog hebt geslagen, merk ik nu. Enfin. Een blauw oog met korsten dus. Niet op het Rembrandplein gebeurd, waar ik de nacht ervoor nog ven was. Ik heb ook geen zielig huilend meisje uit een hoge boom gered toen ik een boswandeling aan het maken was, waarbij ik over een eekhoorn struikelde. En nee, ik heb ook niet heel hard gemountainbiked en een tak in mijn gezicht gehad. Het is echt 100% pure lompigheid.
En met dit toonbeeld van mijn onhandigheid moet ik deze week voor de klas staan. De mensen aan wie ik het vertel zijn wel erg medelevend. Ze gunnen mij een volle gulle lach om me te troosten. Vanmorgen kwam ik er achter: het is gewoon medeleven 2.0.
Medeleven 2.0. Het nieuwe vervolg op het oude medeleven 1.33. Daarbij knikte je, hield je je hoofd scheef en zei je: ‘goh, wat rot nou’. Of het nou gemeend is of niet, het is wel de zachte manier van medeleven. Medeleven 2.0 is harder, ruwer en sneller. Wellicht ook eerlijker.
Al eerder dit jaar ben ik met Medeleven 2.0 in aanraking gekomen. Ik brak mijn pols en ga de eerste weken van 2010 les met een prachtig stukje stucwerk om mijn arm. Ook dat werd ontvangen met een lachsalvo. Toen was me al wel duidelijk dat Medeleven 2.0 niet gemaakt was voor tere zieltjes en ook niet bij iedereen in elke situatie gepast is. Kijk, pijn heb ik niet en het is ook lomp. Zielig ben ik niet echt, dus dan kan het. Het maakt medelijden versie 0.9.87 totaal overbodig, dat wel.
Het zal wel effectief zijn. Want op nog meer Medeleven 2.0 zit ik eigenlijk niet te wachten. Dat zou betekenen dat ik weer iets onhandigs heb gedaan. Ik houd u op de hoogte. Wees niet verrast als u iemand hoort lachen in mijn bijzijn. U weet wat het is.

dinsdag 1 juni 2010

Het brein van een Vinea-reisleider is zo stabiel als een Ikea tafel

ADEMNOOD!!! DE KANS IS GROOT DAT IK KRIJG WAT IK WIL VAN JOU!! MOND OP MOND WE DOEN HET NOU!! LA LA LALA LALAAAAA
Ah. Ik weet waar ik zijn moet. Bij dat raam daar brandt licht en potjandikkie, wat komt daar een herrie uit die kamer. Wellicht zouden Linda, Roos of Jessica het zo niet gewild hebben. Voor ik binnen ben, zijn er wat rituelen om af te werken. Je bent in Amsterdam, dus check je even dubbel of je deuren op slot zitten, of je hier echt niet moet betalen op zaterdagavond na 21.00 uur voor een parkeerplek en je moet je afvragen hoe je deze bunker binnen komt. De internationale (Terneuzen?) studenten zitten goed beveiligd.
Op de vierde verdieping aangekomen te zijn, blijkt dat de Ikea reclame aan slaat bij mensen. ‘Laat mensen Ikea bij jou thuis zien’. Nou. De jarige heeft deze kreet ter harte genomen en zo veel mogelijk mensen uitgenodigd in haar kamer, die voornamelijk met Ikea artikelen gevuld is. Het is een mooie kamer. Veel wit, een mooie wand decoratie, een standaard Malm bed en wat leuke accessoires.
Vanavond wordt deze kamer getest op een manier zoals het niet bedoeld is.
Test 1: hoe houdt het Malm bed zich, als je er met drie dames op gaat springen op de grootste hits van de jaren ’90. Wannebe van de Spicegirls neem ik even als voorbeeld. Hoe aardig, leuk of mooi de dames ook zijn, ik zou nu toch even het bed niet willen zijn.
Test 2: hoe houdt de Hermes laden kast zich als er wijn, bier en/of cocktails over uitgespoeld worden. Dit gaat goed. Hij is daarbij erg fijn om met een consumptie in de hand relaxed tegen aan te praten om de beste verhalen met anderen te delen. De tweede test is geslaagd. Ook test 3: hoe handig is de Lack plank? Deze draagt 2 dezelfde verjaardagskaarten, wel van elk een ander jaar, kerstkaarten en wat briefjes waaronder één waarop staat dat je weg bent, maar de anderen niet wilde wakker maken en bedankt voor de gastvrijheid. Zo zullen er die avond flink wat andere artikelen getest zijn voor Ikea, maar ook gebruikt zijn als verkleedstuk.
Al eerder heb ik gezegd dat mensen tegen mij zeggen of schreeuwen of zuchten: DOE EENS NORMAAL!! Ok. Met moeite breng ik mezelf dan terug in het gareel, maar goed voor de sfeer is dat soms niet echt. De mensen die dat tegen me zeggen, hadden niet bij dit verjaarsfeestje moeten zijn. ‘Ik zeg niet wat we gaan doen, maar in ieder geval niet normaal’. Dat had op een kleurrijke uitnodiging kunnen staan.
Dit is een soort van droomfeestje. Wegens Bob-schap en algehele sloomheid van ondergetekende dit weekeinde ga ik niet volledig mee in de feestvreugde, maar hoe vet is het als je op een feestje ben met mensen die ook helemaal uit hun dak gaan met puber hits uit de jaren ’90. Hier kan geen ’90’s Now feest tegenop. Dan sta je in een iets te hippe club met te veel mensen. Nu springen er mensen door een kamer op All Saints, Romeo, The Spicegirls, Ultimate Chaos, Solid Harmony en ‘N Sync!! Haaa!! Gekkenhuis. Dit typende herbeleef ik het.
Eigenlijk overviel me het. Hier mocht het. Als een klein jongetje in een speelgoedautootjes winkel en een briefje van honderd gulden in je hand. Je mag in eens alles wat je leuk en mooi vindt! Ik mag normaliter nooit meer zo raar doen. Wat moeten mijn leerlingen denken als ik me eens laat gaan op een schoolfeest? Hoe raar kijken mensen als je helemaal los gaat op Hitzone 1998 Greatest Hits in een openbaar etablissement? Ik zit al vrij strak in het gareel. Maar ik heb ook mijn behoeftes. Op meerdere gebieden, blijkt dus.
Wat fijn is het dan als blijkt dat het brein van medereisleiders net zo veel losse schroefjes heeft als een gemiddeld Ikea product. Ze gedragen zich zoals het eigenlijk niet bedoeld is. Mijn schroefjes zijn te strak aangedraaid, maar wat gebeurt er als er iets van spanning af wordt gehaald??

1 Zwaluw maakt nog geen zomer, maar 1 bezoek aan Lage Zwaluwe wel

Live from Lage Zwaluwe, we bring you: The V3a the summer starts BBQ!!!
And the crowd goes wild. De eerste zin heeft al gelijk wat uitleg nodig: Live is het niet echt meer. Op het moment dat ik dit schrijf, leven we een dag of vier en flink wat regendruppels later. Uitleg deel 2: V3a is een combinatie van G3a mèt Grieks en Latijn en A3a zonder de klassieken. Dit zijn 10 + 12 leerlingen, ongeveer.
Deze leerling waren een beetje jaloers op de mentor leerlingen van hun aardrijkskundedocent. Die doen soms nog eens wat met de klas, al is het maar een Paasontbijt of een Picnic in the park.
‘OK’, zeg ik, ’21 mei gaan juli eten op de Grote Markt in de stad’.
‘Ja, leuk’, was de eerste reactie. ‘Doen we’, de tweede.
Er gaat een vakantie en wat overleg overheen, maar uiteindelijk is het zover: 28 mei 2010. 18.00 uur. Lage Zwaluwe. Een hoop kinderen en een nog grotere hoop vlees. En wat ouders die los rondliepen in Hooge of Lage Zwaluwe. De zomer kan beginnen. Het is mijn eerste (buiten)barbeque van het jaar.


De Bakpapappa's en de mentor

De Bakpapappa’s ontsteken het gevaar en beginnen met de worstjes die een Bakpamamma bij de slager heeft geregeld. Wat een worst! Na de drumsticks, kipsatés en speklapjes wordt het nog doller: een heerlijk mals stuk rondvlees dat heerlijk gemarineerd is. Kosten nog moeite is gespaard, wat een lekker eten. Mijn complimenten voor de gastvrouw en haar moeder die ook nog eens zalm voor op de BBQ heeft! Als de liefde van de man door de maag gaat, wordt het een moeilijk afscheid aan het einde van dit schooljaar.
Ow ja. Er waren ook nog leerlingen. Je zou het bijna vergeten. Geintje natuurlijk. Wat een engeltjes zijn dat toch. Op drie puberende duiveltjes na die zich te goed lijken te voelen. Zonder te melden gaan ze op strooptocht op zoek naar mooie Zwaluwinnen om de wildste dingen mee te doen. Volgens de laatste verhalen is het enige waar ze iets wilds mee hebben gedaan een croquet geweest bij de lokale snackbar.


Na de drumstick op zoek naar chickies zonder ketchup...

De rest van de engeltjes geniet van eten. Maken grapjes. Springen trampoline. Nemen docenten en ouders in de maling. Boven alles hebben ze het gezellig. Ze snappen het principe van een goede barbeque nu al: goed eten, leuke mensen, beetje slap ouwehoeren met zo goed mogelijke muziek op de achtergrond.
Op deze manier kom je er nog eens achter dat wat leerlingen en een ouder groot fan zijn van de vogeltjesdans. Je leert dat de mentor (niet zo’n eng ding van Harry Potter) van lekkere oude jaren ’80 gitaren houdt en de ouders van rosé. Ik heb weer even heerlijk staan praten met mijn leerlingen. Het was weer een goede avond.


De Valk in de vogeltjesdans...

Bakpapappa en Bakpamamma zijn trouwens een mooi stel. Enorm trots op de kinderen. De kinderen die het o zo leuk vinden dat iedereen hun kinderfoto’s ziet. Samen op de camping of netjes geposeerd op de leeftijd dat kinderen net lang genoeg stil kunnen zitten voor de sluitingstijd van een camera. De ouders waren wel erg benieuwd naar de docent waar ze thuis zo veel verhalen over horen. Een fotosessie was dan ook onvermijdelijk. Wellicht hangt de aardrijkskundedocent binnenkort ook in een huiskamer in Lage Zwaluwe.
De zomer begint meestal pas echt met een goede BBQ. Mijn zomer is dus begonnen!! En hoe!

Meer foto's op http://picasaweb.google.com/mgh.de.valk