Natuurlijk allemaal leuk en aardig, die wintersport met die Tilbo’s, maar er miste iets. Er was een onbevredigd gevoel van iets dat er wel bij hoort, maar toch ontbreekt. Gisteren was het voor mij al een klein beetje mogelijk om hieraan te mogen sniffelen, maar het was kort en vaag.
Vandaag mocht ik al vroeg boven de wolken uit komen. Na een erg lang kwartier wachten voor een skilift, werd ik met een stel Tsjechen omhoog getakeld. En koud dat dat is, koud! Niet gezellig. Het waait nogal hard op het laatste stuk, waardoor de gevoel temperatuur een flinke duik terug het dal in neemt. Maar dit kleine leed zou snel worden goed gemaakt. De lift uit strompelend zie je nog niets, maar je bindt je plank vast, kijkt op en ziet... Een prachtig uitzicht! Het was echt adembenemend en met mij stonden nog tientallen mensen ervan te genieten, en foto’s te maken natuurlijk. Dit aanzicht was het wel waard om op de gevoelig chip vastgelegd te worden. Zie het volgende plaatje voor je, wellicht bekend uit het vliegtuig: je kijkt richting de zon en het licht van de zon wordt weerkaatst aan de bovenkant van een wolkendek. Het wolkendek rijkt tot zo ver je kunt kijken. Op die manier kom je er ook achter dat je op de hoogste berg in de omgeving staat. Dat is leuk.
Bijkomend voordeel van zoveel zonlicht is natuurlijk, naast het feit dat je lichaam vitamine D aanmaakt, dat je bruin wordt. Eerst rood natuurlijk, want langleve de hydrocortisonzalf, wordt mijn huid erg snel rood. Zo kan het dat ik er weer uit zie als een lucifer op het moment dat ik mezelf in de badkamerspiegel bekijk: een helemaal wit stengeltje, nou ok, biels beschrijft het beter, met een rode kop daarop. Gelijk een lucifer. Dit is toch wel een betere manier om te laten zien dat je op wintersport bent geweest dan het breken van ledematen. Eens kijken hoe dat de komende dagen allemaal gaat lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten