De sneeuw op met die gasten! In Harrachov hebben we ons martelmateriaal gehaald, de auto staat er prachtig geparkeerd, dus in Harrachov worden de heren Tilbo's geïntroduceerd met de skipas, skilift, sneeuw, glijden en alles wat daarbij hoort. Dit had nogal voeten in aarde. Er is was koudwatervrees. Nu heb je dat al snel met sneeuw, maar nu was het toch moeilijker om de heren de piste op te krijgen. Het zou gekkenwerk zijn om zonder iets van training de berg op te gaan. De beste manier om te leren is toch: gewoon doen. Eerst de skilift in, die is al moeilijk, daarna er uit. Het uitzicht is super. De bomen zijn wit. Er ligt sneeuw, veel sneeuw en goede sneeuw. De vooruitzichten voor de week blijven goed. De skilift uit is moeilijker, maar wel te doen. Vervolgens gaan we voor het eerst de piste op. Mijn plank is licht en stijf. Dat lijkt prettig, maar in de bochten heb ik het moeilijk. De dag later blijkt dat ik een dikke mannen plank heb. Al het gewicht dat ik in de bochten kwijt kan, heb ik nodig om mooi de bocht door te komen. Zoals Daniel vooraf zei: ‘dan kan je even lekker je techniek oefenen’. Zeker met zo’n plank blijkt dat te kloppen.
Van Sam’s board gaat vandaag zijn eerste binding stuk. Dan is huren fijn: hij krijgt direct een nieuw board. Ook daarvan blijken de bindingen niet uit te blinken in betrouwbaarheid. De volgende dag breekt ook deze binding. In Harrachov begint het uitten van de angst voor spierpijn. De heren hebben nog niet veel gesnowboard, nooit eigenlijk en hier en daar wordt er gevallen. ‘Oioi oi, dit wordt spierpijn, morgen, ik voel het nu al.’
En inderdaad: dezelfde avond begint het al. Eigenlijk houdt het niet op: ‘oooh, dit doet pijt en als ik zo doe, dan voel ik het daar.’
‘Hee Sjors, heb jij dat ook, als je zo doet, dat je dat voelt in je rug?’
‘Even voe... Aaaaah, ja dus’.
Dat soort gesprekken worden er gevoerd. Aan de meeste gesprekken komt een einde, maar elk kwartier komt het onderwerp terug. Dan komen ze er achter dat er nog een spier is die ze voor het eerst in jaren gebruikt hebben. Bij elke beweging die er gemaakt wordt, voelen ze hun spieren en dat moet ook gedeeld worden. Het stuitje van Sjors is er heel erg zwaar aan toe. Sjors heeft meerdere malen zijn volle 36 kilogrammen op dat ene stuitje terecht laten komen. Dat ga je voelen. Tijdens het wachten op de bus, hebben we even een blik in de sportwinkel geworpen en daar hebben ze zowaar: broeken met daarin beschermingsmateriaal ter hoogte van de billen en het stuitje. Omdat het kwaad al geschied is, ziet Sjors af van deze wereld aankoop.
Alles bij elkaar zorgt ervoor dat we na de rit en het skiën helemaal kapot zijn. Onze wallen zijn te gebruiken voor als het nog eens hoog water wordt en de vermoeidheid is te voelen bij elke beweging die we maken. Tijdens het eten zitten klinkt er gezucht en gesteun. Om 19.00 liggen Sam en Sjors heel diep te slapen, bleek uit de geluiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten