Aan een fluwelen touwtje

Het was flink veel fietsen tijdens de middelbare schooltijd. ‘s Ochtends 8 km naar school, ‘s middags weer terug. Met de inlineskates onder de snelbinder weer 8 km naar een andere stad fietsen, om na het eten weer 12 km te maken naar de dansschool. Heel wat uren radio hebben mijn oren bereikt aan het einde van de jaren ’90. Wie heeft er geen herinneringen aan muziek? Vingers? Iemand? Dat bedoel ik. Je hebt altijd wel een liedje, album of fragment waarbij je even terug denkt aan een moment dat de herinnering en het geluid elkaar ontmoetten. Je zal het nummer toen al wel veel vaker gehoord hebben, of juist een lange tijd niet. Er hoeft nog geen herinnering bij te zitten. De herinnering en de muziek moeten elkaar tegen komen. Je kunt dat niet eens sturen, al zou je willen. Toch?
De herinneringen zijn niet eens heel bijzonder. Ik zit gewoon weer op de fiets. Terug van dansles of skaten. Buiten je walkman, jawel zo’n ouwe Sony met een cassettebandje (daar zijn ze weer), is het helemaal stil. Je geniet van frisse avondlucht die er in het voorjaar van ’98 vast wel een keer hing en fietst dapper door. Isabel is DJ van dienst en kondigt de muziek vol passie af. Dj’s met liefde voor muziek! Dat hielp 3fm uit het diepe dal van midden jaren ’90.
Muziek komt en gaat. Zo ook met de muziek van deze periode. Men zegt dat de muziek die je hoort rond je 16e, jouw muziek wordt, de muziek waar je het meeste mee hebt. We zullen zien. Ik ben er nog niet oud genoeg voor, vermoed ik, al was 90’s now dit weekend weer erg prettig. Soms zakken nummers of albums heel ver weg.
Tot dit weekend. iTunes is laatst helemaal leeg geweest en vult zich nu weer langzaam. De dag voor 90’s Now had ik er in eens zin in. Ik graaf in mijn verre cd-kast, blaas het stof van het hoesje, haal de cd’s (met bonus cd!) er uit en zet het album in iTunes. De grote hit van het album is een liedje waar je goed op kunt dansen. In de dansschool werd het een cha cha cha en op een dansvloer van een kroeg of iets dergelijks, hupst de plaat ook lekker mee. Dit weekend was ik weer even helemaal ‘Together Again’.
The Velvet Rope. Het laatste album van ‘de zus van’. Het laatste serieuze album van Janet Jackson uit 1998. Het lijkt vergeten. Net als de muziek van haar broer vergeten leek. Tot hij overleed. Nu duidelijk is dat hij zich niet meer vergrijpt aan kleine jongetjes, zijn kinderen over de rand van een balkon hangt, geld weg smijt en wil terugverdienen met te veel concerten en matige nieuwe albums, durven heel veel mensen te zeggen dat we fan zijn van Michael Jackson.
Vergeet zijn zus niet. Brak in de jaren ’80 door. Begin jaren ’90 kwam ze ook nog redelijk mee, maar het werd stil. In 1998 was het daar, the Velvet Rope, met samenwerkingen, remixen en erg relaxte nummers, die het erg goed doen in de slaapkamer, op de achtergrond. Dat heb ik me laten vertellen. Sommige van de nummers lenen zich echter ook goed voor wat danspasjes.
Het album staat nu in iTunes. Dat betekent tegenwoordig hetzelfde als dat je tien jaar geleden zei dat je het album hebt. Wellicht heb je het nog steeds. Je pakt het alleen niet meer, het staat toch al op de computer. Het staat in ieder geval weer klaar om van te genieten. Of in de slaapkamer of om op te dansen. Nice to know we’re Together Again.