...Gekke kikker. Want hij is de eerste die je ziet als je weer boven water bent. Boven water? Wie gaat er nou met dit weer buiten zwemmen? Goede vraag. Het was de bedoeling dat we weer gingen roeien. Huub had een schouderblessure en ik een gebroken pols, beiden last van de koude, maar nu kon het weer. Dapper haastten wij ons de boot in, het dreigde te gaan regenen, dus enige spoed was wel noodzakelijk.
Zo snel als onze ongetrainde en gehavende lichamen het aankonden, roeiden we naar de haven in Terheijden. Daar zouden we oversteken en alweer terug gaan. De kou zorgde ervoor dat we niet helemaal bij de pinken waren. Eerlijk gezegd deed geen van onze vingers lekker mee. Zo kan het dat je gegrepen wordt door een golf en de wind. De riemen waren verkeerd in het water...
‘OW Huub!!’, gil ik. Ik gleed van de boot af. Dat is het moment dat je eigenlijk zo lang mogelijk wilt uitstellen, maar je weet dat het verkeerd gaat.
‘What the fuck’, denk je. ‘Daar gaan we, weet ik ook weer hoe dat voelt’.
En hoppa: zwemles. Daar gaan we. Huubs hartrimtestoornismeter in een keer naar de filistijnen, ik enorm geschrokken. Boot beetpakken en zwemmen maar. Dat is ver hoor. 10 meter zwemmen is dan in eens heel veel. Het was koud, koud!! Alle clichés worden waar. Al sta je echt niet stil bij het formaat, op het moment dat je geschrokken naar de kant zwemt. Had ik al gezegd dat het koud was? Om mezelf warm te houden en omdat ik nog de enige was die kon roeien, ben ik in mijn eentje zo snel mogellijk, maar ook zo veilig mogelijk teruggeroeid. Mijn maatje hield de boot recht, trillend en wel. Niet alleen het roeien kon hij schudden. De hele boot schudde mee.
‘Bedankt ma, bedankt’. Zei ooit eens een dochter tegen haar moeder op een zijrivier van de Dordogne (F). Het zwaar puberende meisje stapte aan de verkeerde kant van de huurkano uit en ging kopje onder. Dat kon er nog wel bij nadat ze de hele route al mopperde. Mijn goede vriend Sven en ik hadden dit gadegeslagen en konden een bulderende glimlach niet onderdrukken op het moment dat het meisje weer boven water kwam. ‘Bedankt ma! Bedankt!’.
Zo’n moment was het vanmiddag. Gewoon lomp onderuit. Deze keer alleen niemand die ons uitlachte, of te hulp schoot. Dat was wel leuk geweest. Maar stiekem zijn Huub en ik best stoere mannen en hebben we het prima alleen gered. We zijn voor het leven geMARKeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten