De supriseshow echt meemaken! Met BBQ en toplocatie!

Aan het einde van het schooljaar breekt de tijd aan van de eindbijeenkomsten. Er wordt getoost op een geslaagd jaar. Er wordt teruggeblikt en vooruit gekeken. Zo ook bij de sectie aardrijkskunde bij ons op school. Ik ga weg en dat moet gevierd worden. Het klinkt ingewikkeld of lullig, maar eigenlijk was deze bijeenkomst om te vieren dat mijn eerste echte grote mensenbaan ondanks wat strubbelingen en ‘a bumpy ride’ eigenlijk best goed was gegaan. Dit neemt echter niet weg dat ik de noodzaak nog steeds zie om Breda en het Newman te verlaten om te reizen, mooie dingen te zien en mee te maken en om even de afstand te nemen om te kijken wat ik wil, kan en doe.
In dit jaargetijde spreek draait een etentje snel uit op een BBQ. En dat is fijn. Waar kan dat beter dan bij mijn collega in Effen (Breda-zuid). Die heeft een mooi vrijstaand huis met grote tuin langs de A16 richting Frankrijk (je ruikt de vakantie als je daar in de tuin zit). Het zou een bijeenkomst worden met mijn 3 vakgroep genoten. Er werd alleen wel wat gespannen gedaan. Ook mijn collega van Nederlands drukte mij op het hart dat ik wel moest komen.
Twee weken lang heb ik het vermoeden gehad dat zij dus ook zou komen. Met haar zouden wel meer mensen van buiten de sectie aanschuiven bij ons sectie overleg. Dat dacht ik. Hartstikke leuk natuurlijk! Eigenlijk durfde ik er niet eens van te dromen dat men dat voor mij zou doen.
Vrijdag spring ik na het douchen snel onder de douche en op de fiets. Deze handelingen volgens elkaar niet zo snel op dat ik nog naakt druipend op mijn fiets zit, maar veel tijd zit er niet tussen. Bij haar huis aangekomen zie ik de auto’s van mijn collega’s van Muziek en Duits.
Wat leuk! Denk ik hard. Ze komen dus echt voor mij!
In de tuin kan ik een verlegen glimlach dan ook maar moeilijk onderdrukken. Ik weet niet wat ik moet zeggen en ga zitten. Wat voel ik me ongemakkelijk!
Twee jaar lang heb ik op school lopen worstelen. Voornamelijk met mezelf, maar ook met leerlingen, collega’s, het onderwijs, mijn lessen en vooral Breda. Ik heb me erg negatief uitgelaten over zaken die anderen aan het hart gaan. Dit deed ik niet om te kwetsen, maar uit verdriet. Omdat ik niet de energie had, de drive en de motivatie die ik van mezelf gewend was. Ondanks dat hebben mensen me dus wel degelijk opgemerkt als een fijne collega. Ze hebben door mijn gemopper en gechagrijn heen kunnen kijken en zien de collega die ik al die tijd voor ze heb willen zijn, niet dacht te kunnen zijn en uiteindelijk toch wel was. Ze hebben speciaal voor mij dit etentje geregeld, om het me toch op het hart te drukken. Ik geniet er van, word emotioneel en laat alles over me heen komen en geniet. Ik ben ze ontzettend dankbaar en ik zal het nooit vergeten. Het maakt me even niet uit dat ik me geen houding weet te geven.
Het is echt geweldig. Ik zit in een tuinstoel in de kring me te verwonderen. Er wordt gevraagd wie ik verwacht dat nog komen. Collega’s van geschiedenis, wiskunde en Nederlands hadden al wat door laten schemeren. Maar dan verder: LO, scheikunde, the Vlem en zelfs de afdelingsleider komen!
Ik voel me alsof ik in de Supriseshow van Henny Huisman zit. Naamtechnisch scheelt het zeker niet weinig, want mijn collega heeft het mooi geregeld. Er is heel lekker eten gemaakt. We krijgen uitgelegd hoe Bob de Bouwer in 5 minuten een barbecue aan krijgt met een verfstripper. Het is gezellig en eigenlijk is de hele bijeenkomst, de aanwezigheid van mijn fijnste collega’s, het mooiste cadeau dat iemand kan krijgen. Ik wil deze avond nooit meer vergeten! Jullie zijn allemaal toppers!