Zo een fijne avond

Het is helemaal wind stil. Echt niets om me heen beweegt. Ja, okee, de vriend van mijn zus heel erg. Hij zit middenin de Champions League finale en het is net 2-0 voor de verkeerde geworden. Ik zit lekker buiten, gewoon omdat het kan. Eindelijk waait het eens niet en het is droog. Het is heerlijk zo.


de vriend van zuslief

Wat het mede zo fijn maakt, is het eten dat we net gedaan hebben. Met ‘we’ bedoel ik mijn ouders, zusje, haar vriend en ik. Er slijt een traditie in om in het voorjaar een weekend naar Zuid-Limburg te gaan. Vroeger was dat onze zomer vakantie, maar nu we die afzonderlijk doen, hebben we sinds een jaar of drie dit voorjaars-met-het-gezin-uitje. Heerlijk. Overdag doen we ons eigen ding en treffen elkaar in Maastricht en ‘s avonds eten we samen. Op vakantie duurt dat altijd langer, dus daar heb je je avondprogramma.
Het avondprogramma was uitermate succesvol. Vorig jaar dacht ik een leuk terras te zien om te eten ‘s avonds. Het zit in het dorpje ‘Eys’, op 1 van de 3 kruispunten in het dorp. ‘Bie de tantes’ heet het. De tantes waren vorig jaar zo gastvrij dat er voor geen plaats was, nu probeerden we het weer. Wat blijkt: waarschijnlijk mede door het voetbal was er nu wel plaats. We strijken neer op het terras, onder een grote kastanjeboom. De kaart is erg goed. Origineel, leuk, lekker en toegankelijk, maar toch anders. En vooral lekker! Dat blijkt natuurlijk achter af pas, maar dat is nu dus al gebleken.
Het is een heel fijn rustig terras. De prijzen zijn normaal, het is niet massaal en je zit er op je gemak. Iets wat me in Zandvoort, Scheveningen, op de Grote Markt in Breda en langs de Maas in Maastricht echt niet lukt, lukt op dit soort plekken wel. Je hebt mooi uitzicht op natuur, of rondcruisende klassiekers. Op de terrassen waar je verplicht lijkt te zijn om te genieten, al dan niet van uitzicht of rondcruisende lelijk getunede jonge Duitse auto’s met jongetjes met petjes daarin, daar wil ik zo snel mogelijk weg.


zuslief

‘Dit is nog eens genieten he’, wil mijn gezelschap dan nog wel eens zeggen.
‘Neee!!’, denk ik dan hard. ‘Ik word hier knettergek. Al dat hier zijn, dat massale, het verplichte.’
‘Kom, we zijn er eens weg van’, zeg ik dan te snel. ‘Ik loop wel even naar binnen om snel af te rekenen.’
Zo’n tent is dit dus niet. Het mooiste komt pas als het bedienend personeel er lucht van krijgt dat mijn vader het koud heeft. Hij wil mijn jas niet aan, want dan is het net of je snel weg wilt. De dame komt er aan met een fleece deken. Wij moeten hard lachen. De beste man blijkt echter te ijdel te zijn.
‘Dat is iets voor als ik 80 ben’, zegt hij met een redelijk ijdele glimlach.
‘Maar ik doe ‘m om uw schouders’, zegt de dame.
De blik van mijn vader is goud waard. We lachen nog even verder. Later komt de dame terug met de dessertkaart en begint mijn vader over zijn rug te wrijven. Hij weet niet hoe hij het heeft en weet zich geen houding te geven. Gelukkig is het een sportieve man en gunt hij ons dit enorme lachsalvo. Dit was een mooie avond. Maar wel op een speciaal terras, daar moeten we in Nederland zuinig op zijn.


Wat een vent, the day after ;)