donderdag 13 mei 2010

De uitleg

Kijk eens naar mijn hyves-buzz-dinges. Daar staat het! Sinds maandag. In eens is het gebeurd, het staat op mijn Hyves-buzz en bij australianbackpackers is het bekend. Vooral dat laatste is handig, gezien het feit zij mijn reis regelen. Dat is even gemakkelijk. Ik ga dus voor een maand of 7 naar Australië. Daar hoop ik in het noordoosten een auto te vinden die minstens zo goed is als mijn Daihatsu Applause. Perfectionistisch als ik ben, leg ik de lat hoog. Met deze droomauto rijd ik dan, met een ieder die onderweg maar mee wil en leuk is, de oostkust van Australië af, tot Melbourne. Wat ik in de tussentijd ga doen, weet ik nog niet precies, maar ik heb een werkvisum (aangevraagd) wat handig is om wat fratsen te bekostigen.
Veel inspiratie van wat ik daar ga doen, zal komen uit The Lonely Planet en de reisverslagen van de vele bekenden die dit allemaal al een keer gedaan hebben. Mocht u ideeën hebben, plaats dan uw suggesties, de ‘must-sees’ of ‘the must-have-dones’ in de reactiemogelijkheid hieronder.
De vraag die ik veel krijg de laatste weken is: ‘wat is dit? Waarom? Waar komt het vandaan?’. Op zich had ik het namelijk mooi voor elkaar. Op school kon ik voor komend jaar een mooi pakket uren en taken krijgen en toch ga ik weg.
Aanvankelijk was het de pushfactor. Ik wilde weg. Weg uit Breda en uit het gevoel wat ik had gedurende de afgelopen twee schooljaren. Nu besef ik me langzaam dat het een pullfactor is, die mij tot deze beslissing heeft doen komen. Al jaren hoor ik verhalen van reizen die mensen gemaakt hebben. ‘Dat ga ik ook nog eens doen’, dacht ik steeds. Maar intussen deed ik het niet. Afgelopen zomer speelde het plan al heel erg, maar om nou hoppa het bijltje er bij neer te gooien en pleiten te gaan, was ook niet echt een optie. Een jaar lang heb ik gewerkt om deze beslissing te kunnen nemen.
Het is duur, onzeker en best spannend. Met dat in het achterhoofd kan je het jaren voor je uit blijven schuiven. Tot je je realiseert dat het er steeds maar niet van komt en je stiekem toch ouder wordt. Stel je voor dat ik in eens de vrouw van mijn leven tegen het lijf loop en net zo snel in eens kinderen heb. Dan zal ik toch wel eens bij mezelf denken ‘had ik maar...’. Tel daarbij op dat het afgelopen jaar bol stond van doktersbezoeken door wat stressgerelateerde gezondheidsklachten en de pushfactor speelt ook weer een rol. Tot ik op een middag terug fietste van het Amphia naar school. Op de radio speelde ‘close your eyes’ van Racoon.
‘Change I wish for I will and it is gonna work’. Laat ik nou net die ochtend mijn wensenformulier voor de uren van het komende schooljaar in mijn postvakje aantreffen. Ik wenste om geen uren meer te moeten geven en te doen wat ik eigenlijk al jaren niet durf. Maar zoals de heren van ‘Jurk’ bezingen in ‘als je weet wat je wilt’; geeft angst de slechtste raad. Ik wil backpacken, ik ga naar Australië, eens kijken hoe het daar is, waar zo velen mij al zijn voor gegaan. ‘Just say yes!’ zong Snow Patrol me toe en er was geen houden meer aan. Daar ga ik. Vet he?!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten