Jaaa! Het was lente. Heel even was ze daar. Je hoort de vogels als je wakker wordt. Je knijpt met je ogen als je naar buiten stapt. Het is een eerste teaser. De natuur laat heel even zien hoe mooi het zou kunnen zijn. Niet te lang, want we krijgen ‘m later. Nu is het nog niet zo ver. Het moet niet heel lang meer gaan duren, want het is al bijna Pasen. Hij komt er aan.
Als het dan zo ver is, dan kan er een ding dat heel erg fijn is. Dat iets fijn is, merk je vooral de eerste keer. De eerste keer dat je chocola eet. De eerste keer dat je salaris wordt gestort, de eerste keer je krant op de mat op zaterdag en natuurlijk de eerste keer dat je koekjes bakt. Natuurlijk heb je nu zelf al een andere eerste keer van iets dat heel fijn is, bedacht. Enfin, jullie begrijpen wat ik bedoel.
Het zijn in ieder geval de kleine dingen die mij redelijk goed gemutst kunnen stemmen. Het moet dan ook wel old school. Dat wil zeggen: slingeren. Niks knopje drukken en naar beneden zoeven. Nee: ouderwets: je hand om de knop. Eerst even voelen welke kant je ook alweer op moet. En dan: draaien maar!
Steeds meer komt er. Er komt meer frisse lucht binnen. Er komt meer geluid van buiten binnen. Je wordt meer één met de omgeving. Je hebt zojuist het raampje van je auto open geslingerd. Het kan weer!
Nu alleen op één ding blijven letten: in tegenstelling tot het sporten met oordopjes in, kunnen mensen nu wel horen wat je op je radio aan hebt staan. Zeker als je keihard mee blèrt. Nu heb ik de zelfkennis, het zelfbewustzijn, dat een deelname van mij aan een talentenjacht voor zangtalent uiterst goed bekeken zal worden. Het is zeldzaam zoals ik zing. Verschrikkelijk! Hoe kan iemand zo zingen. Het zou mij dus sieren om te kiezen. Of de ramen open. Of zingen in de auto. Een combi zou weinig sociaal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten