Ta ta ta taaaa, ta ta taaaaa!!! Het speelt altijd, echt altijd, door mijn hoofd als mijn hand de deurgreep nadert van mijn Daihatsu Applause. Ow, er moet nog een melodie bij. Denk maar even flink na over het deuntje van de A-team.
Mijn Daihatsu Applause. Gekocht voor 500 euro omdat er wat schade op zat. Toen de auto nieuw was, waren er 105 paarden aan boord. Enkele daarvan zullen in de tussentijd in de frikadellen zitten, maar hij rijdt. En hoe! Als ik 120 rijd en ik geef gas, dan doet ie wat geen van mijn andere auto’s eerder ooit deed: versnellen. Magisch! Geen Suzuki Swift, de rode en de grijze deden dat, om maar niet te spreken over de Mazda 323 en het traagheidsrecord werd ooit gebroken door een Ford Fiesta uit 2004.
Zo ook deze vrijdag. Ik worstel en ploeter me door een stoplichtrijk Breda. In steeds meer plaatsen heten die dingen verkeerslichten, daar is stoppen niet altijd noodzakelijk. In de parel van het zuiden staan altijd, al die krengen op rood. Met uitzondering van die bij de voormalige brouwerij. Dan is het zover: het laatste stoplicht, dan snel de oprit Breda-Noord op. Radio, zoals gebruikelijk, op standje 41. Nee, dit is niets ranzigs, gewoon wat mijn radio als max aan geeft. Alsof er een emmer van geluk door mijn glazen dakraam over mij heen wordt gegoten.
Zie mij gaan. Ik versnel, ga in 4 door tot 100 en vlot op de linkerstrook door naar 130 in vijf. De zon schijnt waterig. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Overal naar toe. Deze auto helpt me uit Breda. Heel even kan ik niets anders doen dan auto rijden en muziek luisteren. Laten dat nou net twee activiteiten zijn die mij bijzonder goed bevallen. Wat is dit heel erg prettig.
Eigenlijk maakt het soort auto me niet uit. Er zijn veel mensen, voornamelijk mannen die het uiterlijk en formaat van hun auto belangrijk vinden. Waarom dat is, daar ga ik niet over. Er wordt in ieder geval flink geld aan uitgegeven. Zij stappen in hun auto met het idee: 'kijk eens, wat ik een mooie auto heb. Dan wordt toch maar even mooi gezien'. Bij mij is het anders: ik stap uit mijn auto en denk:
'WHA! En dat voor 500 euro!'.
Wat doet auto rijden met iemand? Of met mannen? Is er iemand die dat weet? Zou daar ooit onderzoek naar gedaan zijn? Wat gebeurt er met je hormoonstructuur als je het stuur van een auto vast hebt? Daar ben ik best benieuwd naar.
Veilig verkeer Nederland had ooit een campagne met de slogan: ‘rijd met je hart’. Lachen is dat. Als ik dat doe, verander ik in Schumacher en heb ik de behoefte om die auto zo snel mogelijk de bocht door te werken. Of het een snelle auto is, of niet, als ik met mijn hart rijd, rijd ik hard. Toch maar goed dat je ooit eens een stel hersens hebt gekregen om het hart in toom te houden. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten